Το μεγαλύτερο μέρος του Μαινάλου, τόσο του ανατολικού, όπου βρίσκεται ο κύριος όγκος και οι ψηλότερες κορφές του βουνού, όσο και του δυτικού, χαμηλότερου και ομαλότερου αναγλύφου, καλύπτεται από δάση.
Το μονότονο τοπίο των ισοκλινών ασβεστολιθικών πλαγιών με τα αλλού πυκνά και αλλού αραιά έλατα διακόπτεται από πολλά μεγάλα κοίλα ξέφωτα, που ονομάζονται δολίνες και το μέγεθος και η διασπορά τους χαρακτηρίζουν το Μαίναλο. Το Menalon Trail περιτρέχει μία από τις μεγαλύτερες δολίνες του βουνού, το υψίπεδο Βλάχικα, επιφάνειας περίπου 200 στρεμμάτων.
Αντίθετα με το έλατο σκεπαστό βουνό, οι παραμενάλιες περιοχές, στις οποίες ελίσσεται κυρίως το Menalon Trail, παρουσιάζουν μεγάλη ποικιλία τοπίων, σαν αποτέλεσμα της συνέργειας των δύο μεγάλων συμπληρωματικών ιστοριών του τοπίου, της ταραγμένης τεκτονικής και της εξίσου ταραγμένης ανθρώπινης διαδρομής.
Πάνω στο άγριο αλλά πλούσιο φυσικό σκηνικό των φαραγγιών και των αλλεπάλληλων πτυχώσεων, ο άνθρωπος ανακάλυψε την έλξη των μεγάλων αναβλύσεων, των παραποτάμιων αποθέσεων και των προσήλιων εξάρσεων.
Εκεί, ανάμεσα στο δάσος και τις αγροτικές ζώνες, σε θέσεις φυσικά οχυρές ή περίοπτες, συσπειρώθηκαν και άνθισαν οι οικισμοί του. Γύρω τους αρθρώθηκαν οι ομόκεντρες ισοχρονικές ζώνες όπου άπλωσε τις δραστηριότητες του και η κάθε μια τους απέκτησε το σημάδι της χρήσης της γης και συνεπώς την ποικιλότητα που την χαρακτηρίζει σε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο.

“Αν το βουνό μιλάει με θροΐσματα, το τοπίο γύρω από το βουνό είναι βουερά φλύαρο.”

Στη ζώνη αυτή, στο φαράγγι του Λούσιου, στις λαγκαδιές του Μυλάοντα και στα πετρολίβαδα των Λαγκαδίων θα βρούμε την μεγαλύτερη ποικιλία χλωρίδας και πανίδας όλης της Αρκαδίας και ανάμεσά τους πολλά σπάνια ή ασυνήθιστα είδη.

Το Μονοπάτι του Μαινάλου

Από τη Στεμνίτσα στα Λαγκάδια
Μήκος 75,2 χιλιομέτρων
Υψόμετρο 420 - 1550 μ

Σήμανση

Για την καλύτερη δυνατή εμπειρία και την πληροφόρηση σας, παρακαλούμε να μην ξεχάσετε να πάρετε τους

Οι οικότοποι της περιοχής του Menalon Trail είναι ελάχιστα διαταραγμένοι και φιλοξενούν όλη την βιοποικιλότητα της γεωγραφικής ζώνης της. Με την πρόσφατη επανεισαγωγή του αγριογούρουνου (ως θηραματικό είδος), ολόκληρη η Πελοπόννησος βρέθηκε ξανά με ένα τουλάχιστον μεγάλο θηλαστικό, κατάσταση που είχε ανατραπεί μέσα στη δεκαετία του 1940. Εκτός από τα συνήθη θηλαστικά του αγροτικού τοπίου (αλεπού, κουνάβι, νυφίτσα, σκαντζόχοιρος, τρωκτικά), ο προσεκτικός πεζοπόρος θα εντοπίσει πολλά είδη μικρο θηλαστικών (νυχτερίδες, μυγαλές, μυωξούς) στις σπηλιές, την υποβλάστηση και τα ερείπια. Το τσακάλι τέλος κάνει σποραδικά την εμφάνισή του στην περίμετρο των κτηνοτροφικών ζωνών.

Στο δάσος, τα πετρολίβαδα και τον πυκνό θαμνώνα θα βρούμε όλα τα χαρακτηριστικά πουλιά αυτών των οικοτόπων, χωρίς απουσίες ή εκπλήξεις. Στις ακμές μεταξύ πυκνού δάσους και ξέφωτων θα βρούμε τους δρυοκολάπτες της Πελοποννήσου, κατά μήκος των ποταμών θα συναντήσουμε νεροκότσυφες, ενώ στις ορθοπλαγιές των φαραγγιών θα δούμε πολλές κάργιες και βραχοκιρκίνεζα. Τέλος, στα πετρολίβαδα και τα ξέφωτα γυροπετούν γερακίνες, φιδαετοί αλλά και αρκετά κοράκια.